برخی با رفت و آمد به اتاق مربی زمان بازی بیشتری می‌گیرند

امیر صدیقی در گفتگویی، در مورد شرایط تیم ملی و غیبتش مقابل قطر اظهار داشت: بعد از اینکه سال گذشته از مسابقات غرب آسیا خط خوردم تمام تلاشم را کردم که دوباره به تیم ملی برسم و در لیگ هم شرایط خوبی داشتم و تایم زیادی بازی کردم. برای دیدار با عراق به تیم ملی دعوت شدم و به اردن رفتیم. آنجا زمان کمی برای حضور در میدان داشتم و در همان مقدار کمی که به بازی آمدم تیم ملی عقب بود و در 5، 6 دقیقه حضورم ضمن جبران امتیاز، جلو هم افتادیم، اما واقعا دیگر نمی‌توانستم در این مدت کم معجزه و جادو کنم. نه تنها من هیچ بازیکن دیگری هم نمی‌تواند.

وی ادامه داد: پس از اینکه به تهران بازگشتیم و در تمرین پیش از بازی با قطر هم بودم، اما به یک باره دیدم  اسمم برای مسابقه خط خورده است. واقعا تعجب کرده بودم، چون بازی بدی مقابل عراق انجام نداده بودم که خط بخورم. پس از این اتفاق با آقای حاتمی سرمربی تیم ملی صحبت کردم و دلیلش را پرسیدم که گفت مقابل بد بازی کردی. در حالی که همه تیم بد بودند و مسائل دیگری در این باخت دخیل بود. به حاتمی می‌گویم در لیگ شرایط خوبی داشته‌ام، اما او می‌گوید ملاک من برای انتخاب لیگ نبوده است. اگر لیگ را قبول ندارید، پس چه چیزی مدنظرتان است؟

ملی پوش بسکتبال ایران مشکل این بود که سه بازیکن پست 4 همزمان در زمین بودند و بازیکنی مانند من که پس 3 است بیرون نشسته است. در هیچ کجای تیم ملی در تیم‌های ملی بازیکنی سراغ ندارید که بیش از 25 دقیقه بازی کند. همه 12 نفر تیم ملی تقریبا در یک سطح هستند و خود حاتمی نیز بارها این موضوع را گفته است، اما در تیم ملی ما توازنی وجود ندارد و تایم‌ها متفاوت است. وقتی حدادی باشد تیم ملی نوع بازی اش متفاوت می‌شود و راحت تر بازی می کنیم اما نفرات دیگری که در تیم حضور دارند، تفاوت چندانی با هم ندارند.

صدیقی با اشاره به اینکه برخی بازیکنان رفتارشان متفاوت است و به نوعی سیاست دارند، گفت: من همیشه در اردوها ساکت بوده و کار خودم را می‌کنم و به کسی کاری ندارم، اما برخی به  اتاق مربیان رفت و آمد دارند و سیاست به خرج می‌دهند. همیشه دوست دارم با تمرین خودم را نشان بدهم و از مسائل دیگر خوشم نمی‌آید. متاسفانه در تیم ملی به نوعی باندبازی وجود دارد و ملاحظه می‌کنم نفراتی که در تمرین نبوده، اما زمان بیشتری در مسابقات حضور دارند. مربی هم آنقدر اقتدار ندارد که خودش تصمیم بگیرد و حرفی بزند.